Ook mensen met een EMB genieten van het leven en dat doen ze op hun manier. Niet door verre reizen of luxe auto’s, maar door waardevolle kleine momenten: even naast iemand zitten, er gewoon zijn en nabijheid bieden. Daar kunnen wij nog veel van leren…
Vaak wordt gedacht dat alle EMB-cliënten volledig afhankelijk zijn. Maar er is juist enorm veel variatie in zorgvraag. De ene bewoner heeft bij alles hulp nodig, terwijl de ander nog zelf kan eten, drinken of zich deels aankleden. Onze taak is om hen daarin te stimuleren en te ondersteunen, zodat ze zoveel mogelijk zelf blijven doen.
Elke bewoner communiceert anders. Soms alleen door te kijken. ‘We luisteren met onze ogen,’ zeg ik weleens. Anderen maken zich verstaanbaar met woorden, geluiden of gebaren. Daarbij is het belangrijk om rekening te houden met hun emotionele leeftijd. Vooral cliënten die kunnen praten, worden vaak overschat. Goed observeren is zó belangrijk. Mijn ogen en oren zijn mijn voelsprieten in dit werk.
Er bestaat een algemeen beeld dat EMB-cliënten allemaal in een rolstoel zitten, niet kunnen praten en alleen maar voor zich uit zitten staren. Maar de verschillen zijn enorm. Er zijn cliënten die zelf hun trui aantrekken, uit een beker drinken en zelfs kleine taken oppakken.
Wij kijken altijd naar wat iemand wél kan en probeer dat te stimuleren. Daarnaast hoor ik vaak dat wij voornamelijk bezig zijn met de persoonlijke verzorging van bewoners. Maar dat beeld klopt totaal niet. Natuurlijk hoort dit er ook bij, maar mijn werk draait juist om contact en beleving. We lachen samen, kijken tv, helpen cliënten hun familiebanden onderhouden, maken wandelingen of laten gewoon merken dat we er zijn. Het zijn de kleine dingen die het doen. Precies dat wat voor iedereen belangrijk is, toch?
Voor mij betekent het dat ik écht het verschil kan maken in de kwaliteit van leven van de bewoners. Soms door heel simpele dingen: een herkenbaar liedje opzetten, een vertrouwde geur of smaak terugbrengen, een tv-programma van vroeger laten zien. Die herkenbaarheid geeft zoveel veiligheid en geborgenheid. Contact met familie is daarbij heel belangrijk, want zij weten vaak precies wat iemand vroeger fijn vond en daar kunnen wij weer op inspelen.
Het mooiste aan dit werk is dat bewoners hun dankbaarheid op hun eigen manier laten zien. Is het niet met woorden, dan is het een kleine glimlach of een gebaar van vertrouwen zoals een aanraking van hun hand op je gezicht. Ik geloof dat iedereen gezien en geaccepteerd wil worden zoals hij of zij is. Voor mensen met een EMB is dat niet anders en zij laten je dat op de meest pure manier ervaren. Het zit ‘m in de kleine dingen. Dit werk laat je elke dag beseffen hoe waardevol en bijzonder het leven is.
Wil je echt ervaren hoe mooi en bijzonder het werken met deze doelgroep is, kom dan vooral eens bij ons kijken. Ik vertel je graag meer!
