“Hoe mijn collega’s mij zouden omschrijven?” Vicky denkt even na. “Rustig, betrouwbaar en behulpzaam,” zegt ze uiteindelijk. “Ik houd me aan afspraken, mensen weten wat ze aan me hebben.” Toch blijft ze bescheiden, terwijl ze eigenlijk een rots in de branding is. Zowel voor haar team als voor de bewoners.
Haar werk als coördinerend begeleider is heel veelzijdig. Zo stelt ze zorgplannen op voor 14 bewoners, onderhoudt contacten met behandelaars en verwanten en biedt coaching en ondersteuning aan collega’s. “Geen dag is hetzelfde en dat maakt mijn werk spannend en ontzettend leuk.”
Vicky’s route naar de gehandicaptenzorg liep via een omweg. Na haar opleiding Ergotherapie kon ze lastig een baan vinden en twijfelde ze over haar keuze. Ze besloot verder te leren en startte met de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening. Een stage bracht haar in de gehandicaptenzorg. “Het was eigenlijk geen bewuste keuze,” lacht ze, “maar ik voelde meteen: dit is het!”
Wat haar zo aantrekt? “Werken met mensen met EMB vraagt om geduld en inzicht. Je moet hen écht leren kennen. Het is alsof je samen een nieuwe taal ontwikkelt. Het duurt soms maanden om iemand goed te leren lezen, maar als die klik er eenmaal is, voelt dat ongelooflijk dankbaar.”
Voor Vicky zit de waarde van haar werk in de kleine momenten. “Het gaat om subtiele dingen, zoals een cliënt die ineens duidelijk laat merken dat hij een knuffel wil. Die puurheid raakt me telkens weer. Samen in die ‘bubbel’ stappen, daar geniet ik enorm van.”
Ze herinnert zich een bewoner die graag de boel op stelten zet. “Hij houdt van geluid en tumult. Dat zorgt soms voor chaos, maar vooral voor humor. Dat soort momenten brengen levendigheid én een glimlach op je gezicht.”
Volgens Vicky kunnen mensen met een EMB vaak meer dan je op het eerste gezicht denkt. “Ze reageren op prikkels, zoeken contact en leren op hun eigen manier. Sommige bewoners worden zelfs alerter en kunnen dan enige regie over hun eigen leven nemen.” De begeleiding richt zich op het stimuleren van zintuigen en het behouden van vaardigheden. “Fysiek contact, de herkenning van een stem, geur of aanraking; dat helpt hen hun omgeving te begrijpen. Zelfs bij zware beperkingen zijn er bewoners die blijven leren en ontwikkelen.”
“De dag begint met het uitdelen van medicatie, bewoners verzorgen en samen ontbijten,” beschrijft Vicky. Daarna volgen activiteiten die aansluiten bij de mogelijkheden van de bewoners. “In de middag is er tijd voor ontspanning, zoals muziek of een wandeling. Maar de meest waardevolle momenten ontstaan tijdens de verzorging. Die 1-op-1 momenten zijn goud waard.”
“Ons werk is zeker niet altijd makkelijk, maar ook dat hoort erbij”, vult Vicky aan. “Veel van onze bewoners verouderen snel. Het is best moeilijk om te zien hoe hun motoriek achteruitgaat, ondanks al onze inspanningen.”
Ze benadrukt het belang van een sterk team. “We zijn elkaars oren en ogen, zowel voor de cliënten als voor elkaar. We ondersteunen elkaar en kijken altijd naar manieren om de zorg te verbeteren. Soms betekent dat dat we taken met z’n tweeën oppakken. Samen kunnen we meer.”
Oog voor detail en veel geduld zijn volgens Vicky belangrijk in dit werk. “Je moet ook graag mensen persoonlijk verzorgen. Dat hoort er echt bij” voegt ze toe. Daarnaast kan kennis van bepaalde ziektebeelden een groot voordeel zijn. “Zo komt epilepsie veel voor bij deze doelgroep. Ook mensen met een verzorgende IG-achtergrond passen heel goed bij dit werk.”
Wat betekent deze slogan voor Vicky? “Geluk in mijn werk zit in de kleine stappen die bewoners maken. Als je ziet dat iemand iets leert, geniet van een aanraking of geluid, dan weet je: dit werk doet ertoe.”
Voor wie nieuwsgierig is naar deze bijzondere doelgroep heeft Vicky één advies: “Kom gewoon een dagje meedraaien. Alleen als je het zelf ervaart, begrijp je hoe waardevol en dankbaar dit werk is.” En daar sluit Daelzicht zich graag bij aan!
